Με κομμένη αναπνοή
ιδρωμένο το κορμί
σε πλησιάζω ακροβατώντας
με ρυθμό σιωπής
Η αυπνία μου υγρή
ράβει νύχτα την πληγή
μην τυχόν την ψηλαφίσεις
και μου φοβηθείς
Το έργο μοιάζει να'ναι ατέλειωτο
και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
να μαζεύω τα κομμάτια σου
να στα δώσω όταν θα’ρθείς
Άλλοτε κι αλλού μην πεις
θα χαθούμε, μην αργείς
Με λυγμό που μοιάζει ανώδυνος
προσπαθείς να μ'αρνηθείς
Κι είναι ο φόβος μου διαρκής
με κοιτάζεις κι απορείς
Ξέρω θες να μ'αγαπήσεις
και κλαις που δεν μπορείς